Ufukta Hüzün Esiyor Şiiri - Yücel Özkü

UFUKTA HÜZÜN ESİYOR
Yokluğuna sonsuza dek sustum
Kaldım bir başıma avare
Bir akşam vaktinin solgun aynasında
Düştü yüzüme sensizliğin en keskin hüznü

Ne bir ses kaldı
Ne de duyulacak bir nefes
Umutsuz kaldım her güne
Ufukta güneşi kaybolmuş

Karanlık bir geceden ne farkı var
İçinde çiçek açan sözlerin
Bir de savrulmuş anılar
Sen olmayınca ne anlamı var

Yürüdüğüm yollar bile yabancı
Sessizlik kokuyor
Bomboş soğuk bir esintiden başka ne var
Bir de içime çökmüş umutsuzluklar

Kelimeler bile renksiz bu yollarda
Sensizlik üzerime çöker
Sonbaharın son demlerinde
Esen esintiyi neyleyim
Güneş esmiyorsa ufukta.

Yücel ÖZKÜ
19.11.2025/20:32
İpekyolu/VAN