Ufuk Karanlık, Ruh Aydınlık

Sen, benden önce başlayan bir mevsimdin.
Ben, sana yetişemeyen bir sonbahar rüzgârı.
Aramızda kalabalıklar değil,
Birbirimize ait olmayan zamanlar var.

Zamanı geldiğinde tanır mısın beni
Bakar mısın yüzüme
Hatırlar mısın çizgilerimi?
Söyler misin?
Haykırır mısın?
Sevdiğini…

Düşümde bir ev var hâlâ:
Penceresinde senin sesin,
Pervazında düşlerimin yorgun kuşları…
Açamıyorum kapısını,
Anahtarı senin gözlerinde saklı.

Ve ben,
Her gece o kapının önünde
Yalnızlığımı duvara asıyor,
Sensizliğimi, sessizliğe teslim ediyorum.

Ama bil ki,
Karanlık, ufku temelli mühürlese de
Sana doğmayan bir sabah yok, içimde.