Ufkum Şiiri - Ömer Korkmaz

Eşrafım karanlık ürpertir gündüzü,
Bekleyiş uzun bir bekleyiş,
Ben bekleyenim asrı dem tutarak,
Nem tutar göklerim bulutlarını aşarak.

Gerçek benim ben bilmem seni,
Kuytu benim karanlık bilmez güneşi,
Beş kollu pınar akan onur akan haya,
Gönül öyle ısrar ettiki sürdü en çetrefilli yola.

Ufkum karşıda darağacında sallanır,
Senden uzak kaldığım zaman acım katlanır,
Başa sarmaz zaman, düşen ömrüm çaptadır
Ömrüm hapis kalbindeki banktadır,

Dert dert, duman olmuş gölgem,
Gözler takipte canımı, hepsi kem,
Bu kez hatrı yetmez, son nefes, son dem,
Garibe ne düşer, düşen yine özlem,

Kim durdurabilir bu kalbi, yaradandan gayrı,
Ben kimim istemem ayrı,
Şu koca dağlar dahi ayrı ayrı,
Sevmek değildir aşk, değildir sevmek gibi berenarı,

İçimde bin bir türlü hapsolmuş mahfuz,
Girdabı ateşten dert, eyler taarruz,
Hayat geçer mi borçsuz,
Borcum ağır gelirse gelsin, tektir klavuz,

Ucu benim bucağı yok, kaldı efkar içimde,
Suçlu belli ama suçu yok, budur beni ürkütende,
Dalga, büyür büyür çarpar bende,
Üzülmeye değer mi, elbet biter zulümde,

Kalp mi şaşırdı mizanı, kalmadı izanı,
Gönlüm seyran ederken nedir durduran şu ağrı?
Güneşimi kapatan bulutların var mı izahı?
İzahı candır, ondandır gökyüzümün giryanı.