Uçurum Kenarında Yapayalnızım

Uçurum Kenarında Yapayalnızım

Uçurum kenarında düşmüşüm,
Bedenim değil, ruhum parçalanmış.
Ne bir ses, ne bir nefes var yakın,
Sanki dünya benden vazgeçmiş.

Ay bile çevirmiş yüzünü,
Yıldızlar göğe gömülmüş sessizce.
Karanlık kan gibi sızıyor içime,
Soğuk bir mezar gibi gece.

İçimde çürüyen bir çığlık var,
Söylesem, kim duyar ki beni?
Bir zamanlar "ben" denen şey
Şimdi boşlukta silik bir hayali.

Adım silinmiş zamandan,
Yüzüm unutulmuş aynalardan.
Uçurum kenarında düşmüşüm…
Ve kimse yok ardımdan bakan.

Düşmekmiş kaderim belki,
Ama bu, düşmek bile değil.
Bu; varla yok arası bir çöküş,
Bu; ölmeden ölmek gibi bir şey...