Uçurum Gözlüm Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Yaşamak değil, hayata tutunmak...
Ve ondan da kopuyorum, ağır ağır.
Sensiz yaşam denen bu müsvedde ömürde,
Ölmeye beni de çağır.

Kimi aşka tövbeli, kimi sevdaya sağır;
Kiminin kabuk tutmuş yarası,
Kiminin tek dostu, cebindeki tek dal cıgarası...

Anlat bana gerçek sevdaları, uçurum gözlüm:
Zebur’un ateşi mi? Mecnun’un çölü mü?
Ya da Ferhat’ın gürzünde, isyankâr bir ölüm mü?
Yoksa, ince bir urganda son bir bakış mı?

Anlat bana;
Tel tel saçlarında yitip gittiğim,
Sadece içten içe çürümek mi?
Yoksa ıssızlığın ortasında, körü körüne yürümek mi?
Ya da hiç tanımadığın kimsesiz bir yürekte,
Apansız büyümek mi?

Anlat bana,
Dilinden en güzel nağmeleri dinlediğim...
Hiç bilmediğin kalabalık bir şehirde
Birini aramak mı?
Yoksa ıssızlığın ortasında boşluğa bağırmak mı?
Ya da yüreğinde her gün kanayan yarayı saramamak mı?

Neyse, boş ver...
Ya da hiç anlatma, yorgun yüreğim...
Artık katlanamaz.
İncinmeden, incitmeden vedalaşma zamanı.

Hoşça kal, kaşlarına destan yazdığım...
Ok ok kirpiklerine savaşlar çıkardığım...
Hoşça kal, kahkülüne dünyayı yaktığım...

Sen hoşça kal,
Ben gülümseyerek öleyim.