Uçurtmalarda Kaldı – Yaralı Yüreğim

Uçurtmalarda kaldı senin sevinçlerin…
Bir zamanlar ipiyle göğe saldığın çocukluğun,
şimdi yüreğinin en kuytusunda asılı bir sessizlik.
Bir daha tutamadın o ipi,
bir daha o gökyüzüne aynı umutla bakamadın.
Çünkü bir gün öğrendin:
Bazı ipler, sadece uçurtmaları değil, kalpleri de koparır.

“Erkekler ağlamaz,” dediler.
Oysa sen, her gece içinden ağladın sessizce.
Kimse duymasın istedin kırıldığını,
gözyaşlarını kalbinin duvarlarına gizledin.
Bilmiyorlardı ki, o duvarlar çoktan çatlamıştı.
Her çatlağında bir çocuk sesi yankılanıyordu;
“Baba…”
Ama o ses cevapsız kaldı.
O gün, senin çocukluğun ellerinden alınmıştı;
oyuncağın değil, masumiyetindi susturulan.

Küçüktün…
Ve dünya, omzuna erken oturdu.
Acıyla büyüdün, korkuyla sustun.
Her “iyiyim” deyişinde biraz daha eksildin.
Bir yanın hep ağlamak istedi,
ama diğer yanın, “güçlü olmalısın” diye susturdu.
Ve sen, sustukça taş kesildin içten içe.

Vazgeçmişliğin, o ilk kayıptan kalma…
Bir sabır değil bu,
bir kabullenişin soğuk nefesi.
Bir yüz gibi, gülmeyi unutmuş…
Bir kalp gibi, sevinci hatırlamaktan yorulmuş.

Ama bil ki, ağlamak zayıflık değildir.
Ağlamak, insanın içinden hâlâ bir ses kaldığını gösterir.
Sen ağla, yüreği ayazım…
Ağla ki içindeki çocuk biraz ısınsın.
Ağla ki, uçurtmanın ipi yeniden ellerine dolansın.
Ağla ki, yıllardır donmuş kalbin bir kez daha atsın.

Büyümek, kaybetmekle aynı şey değil aslında,
ama sen, kaybettikçe büyümeyi öğrendin.
Yalnızlaştın…
Ve yalnızlığını bile sessizce sevdin,
çünkü artık kimseye güvenemedin.

Ne yana dönsen aynı sessizlik, aynı eksiklik…
Düşlerin bile hüzünle yazılıyor artık.
Sevincin; kısa bir misafir,
gelip geçiyor, uğramıyor bile ikinci kez.
Ama inan, yüreğim,
bir gün o uçurtma yeniden göğe yükselecek.
Ve bu kez rüzgâr, seni değil,
sen rüzgârı yönlendireceksin.

O yüzden diyorum sana:
Ağla…
Çünkü ağlamak, insan kalmanın son izidir.
Ağla ki, içindeki o sessiz çocuk bir kez olsun yeniden gülümseyebilsin.
Ve bil ki; Cân..
ben hep seninleyim.
Seninle ağlar, seninle iyileşirim....

@dsız..