Üç Vakte Kadar Kopacak Fırtınalar
Üç vakte dünya sığar!
Üç asır,
üç yıl,
üç ay,
üç gün,
üç saat,
üç saniye,
üç an...
Üç bilmem ne zaman!
Üçe kadar saydığımız zaman,
gözlerimizi kapasak mesela durur mu dünya?
Üç elma düşse gökten,
biri masumlara, biri çocuklara, biri yaşlılara;
Üçüncü gün küslüğü bozulsa dünyanın, iyi çocuk olsa
Üçüncü bir bahar olsa mesela kimsenin bilmediği...
Üç, hani şu kitaplarda yazan çekirdek aile;
anne, baba, çocuk olan hani...
Üç vakit dedim ya efendim,
kimine ayrılık, kimine mutluluk,
kimine geçmez, kimine yetmez, kimi bulur beğenmez
İnsanlık, üç gün de olsa hani;
üç bilmem kaç milyon yıl da olsa düzelmez,
çilesi derdi bitmez...
YIL: 2016
Osman Rıfat YılmazKayıt Tarihi : 3.1.2017 18:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikaye dediğimiz yaşanan hayatı inkar etmek, olmamış gibi yapmak biçimimizdir bazen. Şiirin hikayesi, kendini arayan Ordu'lu bir sanatkar dostu bana hatırlatması. Garip bir tanışıklıktan sonra kaleme alınan, onunla ortak ve belki birçoğumuz ile müşterek izler taşıyan hislerin iz düşümü bu sözler. Şiir demeyelim buna, ama anımsattığı duygular benim için değerlidir. Kendini bize dost bilen gören herkese hürmet ve muhabbetle efendim.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!