Üç Kadın Şiiri - Kaan Tok

I.
ilk kadın yüreğinden uzattı elini
hassastı, duyguluydu, seviyordu
dünya aldı onu ondan
ve insan denen düşünmedi fazlasını.
Oysaki ne güzel sevmişti kadın
ve vermişti kalbini tümden onlara…
Ama insan bilmezdi sevgiyi, insanın adı nefretti!
Öğrendi bunu kadın
Kendisinden nefret edile edile…
İnsan dayanamadı bu kadar nefret etmeye,
kaldırdı elini ve sızlattı kadının içini
kadın sesini çıkarmadı
dünya bunu zayıflık sandı
oysaki kadın,
susmuştu kırmamak için insanı.

II.
İkinci kadın duygusundan uzattı elini
Ve yeryüzüne öğretti bir çırpıda sevgiyi
Ne güzeldi onun yaratılışı
En incesiydi ruhu, ruhların.
Ve bilhassa bir çocuk büyütürdü içinde
Dünyaya merhamet deneni hatırlatmak için.
Ama olmadı
Yüreğinin güzelliği insan olmayanların ellerinin gölgesinde kaldı
ve
Yankılandı kadının ölümü şiddet ağızlarında…
İncir çekirdeğini doldurmaz konular derler ya,
öyle bir şeyden öldürüldü kadın.
Bilir misiniz,
Elbisesi, duruşu ayıplandı şiddet ağızlarından
İnsan denen haklının sesini duyamadı, sağırdı öfkeden.

III.
Üçüncü kadın insanlığından uzattı elini.
Biliyordu,
insan bilmiyordu insanlığı
ve şiddetti insanın suyu, ekmeği.
Kadın bildi
Nefretin olduğu yerde
olmazdı yaşamak.
Ve tutsakken insanın kalbi şiddetle
sevemezdi kendinden başkasını.
Oysa üç kadın(ımız) da vermişti kendinden
Yüreğini,
Duygusunu,
İnsanlığını...
Ama olmadı, insanoğlu insan değildi artık
ve onlar yittikleriyle kaldılar…
Onlar,
dünyanın en güzel kadınları.