Üç Gamzeli Kadın Şiiri - Kara Çocuk 2

şehrin rüzgârı yüzüne değiyor,
yağmurun son damlaları asfalta düşerken
ben seni arıyorum kalabalığın arasında —
bazen buluyorum,
bazen bulmakla kaybetmek arasındaki o ince çizgide duruyorum.

üç gamzen var,
biri beni susturuyor,
biri kalbimi anlatıyor,
biri bütün şiirleri sana benzetiyor.

gülünce içim de gülüyor,
birden dünya çekidüzen veriyor kendine;
bir çocuk kahkahası kadar masum,
bir akşam duası kadar derin oluyorsun.

bazen bilerek senin geçtiğin sokaktan yürüyorum,
aynı kaldırımı ezmek,
aynı havayı solumak yetiyor —
belki görmem seni,
ama gökyüzü o an sana benziyor.

gözlerinde sessiz bir iyilik var,
biraz sızı, biraz seher vakti.
baktıkça anlıyorum,
her gülüş bir teselliymiş aslında.

ve ben,
her rastlayışımda yeniden inanıyorum:
aşk bazen kimseye söylenmeyen bir sırdır,
ama bir gülüşte kendini belli eder.

bir şey değişti şehirde —
kimse fark etmedi.
bir sokak, bir akşam, bir kalp,
sana benzedi şairce.
Pişman olmamak üzere …