UB-015 Ayrılıyorum.. Şiiri - Mehmet Çoban

Bir ağaç gölgesini
Evleri sayan
Güneşin altında
Yanıp kavrulan
Gözleri yaşlı
Bir deri bir kemik
Çocukların gözlerinden
Dünyayı seyrettim

Etrafında eli silahlı insanlar
Oradan oraya koşup duruyorlar
Başını kaldıran
Güçleri olmadığı için
Fısıltıyla konuşan
İnsanların başına
Silahlarıyla vuruyorlar

Arabaların çıkardığı gürültüler
Arkasından toz duman
Kimilerini alıp götürüyorlar
Kimilerini kırbaçlıyorlar
Kimilerini iteliyorlar

Ve ben ağlıyorum
Ve dünya gülüyor
Ve ben kalbimdeki insana
Sevdalarımı yazıyorum
Bildiğim bütün kelimeleri
Şiirin musikisinde dans ettirerek

Ve ben insanım
Kıvrılıyorum
Bütün duygularımla
İçime doğru

Ve insanlardan
Ayrılıyorum

Beni görmüyorlar
Beni anlamıyorlar
Beni duymuyorlar

23.11.2005-İzmir