Tutuyorum Şiiri - Eda Hacıoğlu

İlk bisiklet sürmeyi dedem öğretti,
“Bak,” dedi, “tutuyorum arkamdan,”
Tekerlekler titrerken, yürek çarparken
Ben sokağın köşesini çoktan dönmüştüm
Ama o çoktan bırakmıştı ellerini.

Ben düşmedim.
Çünkü güven, bazen tutulmayan bir elin
Hâlâ hissedilen sıcaklığıdır.

Şimdi seninle geçen anıları tutuyorum ben,
Bir bisiklet gibi hızlanan kalbimde,
Sana dair her gülüş, her sessizlik
Bir pedal çeviriş gibi akıyor içimde.

Biliyorum,
Sen de “Tutuyorum” demedin hiç,
Ama ben seni arkamda hissettim hep.
Sözsüz bir destek gibi,
Görünmeyen bir sevgiyle yaslandım sana.

Ve tıpkı o günkü gibi,
Ben çoktan başka bir sokağa dönerken,
Senin varlığın hâlâ sırtımda esen rüzgâr,
Düşmemi engelleyen denge,
İçimdeki eski bir güven gibi benimle.