İnsan..
İlk olarak..
Annesinin rahmine..
Tutunur..
Orada beslenir..
Korunur..
Sonra dünyaya gelir..
Annesinin..
Göğsüne tutunur..
Kendini..
Güvende hisseder..
Karnını doyurur..
Sonra büyür..
Sevmek..
Sevilmek ister..
Birinin yüreğine..
Ellerine tutunur..
Ama çürük çıkar..
Tutunduğu dal..
Düşer..
İlk yarasını alır..
Tekrar ayağa kalkar..
Tutunacak..
Yeni dallar arar..
Umutlarına..
Heyecanlarına..
Şiirlere şarkılara..
İnançlara tutunur..
Ve sonunda anlar ki..
Tutunduğu hiçbir şey..
Benzemez..
Annenin kozasına..
Annendeki o güveni..
Veremez hayat sana..
Artık tek çaren..
Kendi yolunda..
Tek başına yol almak..
Büyümenin bedelidir..
Kendine tutunmak..
Ayhan M.
Ayhan Maloglu 2
Kayıt Tarihi : 14.11.2025 08:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!