Tütün Tarlaları Şiiri - Mahmut Çuhadar

Yıllar önce memleketimde,
Tütün kokardı yaz ayları.
Güneş tarlalarda doğar,
Oradan uğurlardı insanları.
Bir ağaç gölgesinde yenirdi öğle yemeği,
Mis kokulu domates, peynir, ev ekmeği.
Tütün zifiri, toprak tadı, karışırdı bu eşsiz lezzete,
Uyuklardı, yorgun bedenler, yemeğin ertesinde.
Tütün dikerken bronzlaşırdı, genç kızlar,
Kimse kumsal, deniz, tatil düşünmezdi.
Çocuk bakar, yemek yapardı, kocamış nineler
Bafra’ya yaz gelince, tütüncü dinlenmezdi.
Akşamları at arabaları geçerdi, yorgun, ağır,
Peşlerinde küçük eşekler, tütün bohçası yüklü.
Kulaklarımda hala gıcırdar durur,
At arabalarının tekerleklerindeki türkü.
Geceleri tütün dizilirdi, son bir gayretle,
Uykular unutturulurdu, tatlı sohbetle.
İnsanların ekmeğiydi, acı tütün,
Onca emeği karşılamasa da büsbütün.

Gerçekten mi güzeldi o günler?
Yoksa geçmiş hep mi güzel olur?
Ölesiye çile demekti tütünle uğraş,
Yıllar içinde çok şey değişti, yavaş yavaş.
Önce at arabaları, traktör oldu,
Sonra devlet tütün dikmeyi sınırladı.
Anı artık tütün kokulu yaz günleri
Unuttuk zifirli elle yediğimiz öğünleri.
Artık tütün makineyle dikilir, dizilirmiş,
Sohbetlerse unutulmuş, çoktan yitip gitmiş…