Tutkudan Arınmış Bir Tutku

Tutku, önce bir yangındır.
İnsanı kendine çağıran, kendinden eden bir ateş…
Ama zamanla insan anlar:
yanmak, her zaman aydınlatmak değildir.

Bir gün gelir, ateşin içinden bakmayı öğrenirsin.
Alev hâlâ oradadır, ama artık seni tüketmez.
İşte o an, tutku arınır.
Yanış bilince dönüşür,
ateş kendini tanır.

Tutkudan arınmış bir tutku,
suskun bir derinliktir.
Bir şeyi hâlâ istersin,
ama artık sahip olmak için değil,
onu anlamak için.

Bu tür tutku, göze görünmez;
çünkü alevi içe döner.
Kendini yakmadan ısıtan bir ışık olur.
Ve insan, o ışıkta
nihayet kendiyle yan yana oturabilir.