Tut Ellerimi İstanbul Şiiri - Songül Şimşek

Sisler geliyor üstüme...
İstanbul,
Bırak koynuna sokulayım;
Bir kez olsun huzurlu bir uykuya dalayım.
Karanlıklarına kat beni,
Kalabalıklarına karışayım.
Savur yaralı bedenimi lodoslarınla,
Başka bir iklime taşınayım.
Avuçlarım kanasa da
Dikenli kollarına tutunayım.
İstanbul,
Ürküt kabuslarımı!
Öldür,bana korku salan tüm canavarlarımı!
İçimdeki sislerden kurtulayım.
Gülücüklerin değsin gözlerime,
Öfkene hiç tanık olmayayım.
Şefkatine sar beni,
Uğultulu sokaklarında
Bir hoş seda kalayım.
Gözyaşlarım inse de yüzüme,
Dikenlerin değmiyor ki elime!
Söndürme sen ışıklarını yeter,
Çekme ellerini elimden İstanbul,
Gidersen bütün umutlarım biter!
Bırak koynuna sokulayım,
Bir kez olsun huzurlu bir uykuya dalayım.
Yalnızca bir kez,
Gecelerini uğurlamadan
Sabahında uyanayım.
Kollarını dola yaralı bedenime,
Berelerimi şefkatinle sarayım.
Gönlündeki sancıları unuttur bana!
İstanbul,
Bırak koynuna sokulayım;
Bir kez,ömrümde ilk kez
Huzurlu bir uykuya dalayım.