Tuşba' ya Mektup Şiiri - Nimet Öner

Tuşba’ya Mektup

Ey gökyüzünün en derin mavisini saklayan şehir,
senin adın Tuşba idi,
Van Gölü’nün kıyısında yankılanan bir dua.
Dağların sert, gölünün engin olduğu,
insanlarının yüreğinde hem asi, hem sabırlı bir şarkı.

Ben seni tanıdım Van,
çocukluğumun kırık dökük sırlarında.
Okul sıralarında bir zincir gibi dönen minyatür topların
acımasında,
ve yine de kalbimde saklı kalan Nurten öğretmenin
bir harf öğretirken verdiği umutta.

Sen bana yalnızlığı öğrettin Tuşba,
ve direnmeyi
Sürgün edilen öğretmenlerin gölgesinde,
biz bir şehrin cezasıydık belki,
ama sen, gölün mavisiyle
hiçbir ceza sonsuza kadar sürmez dedin bana.

Ey Tuşba,
senin sularında ay her gece kendini arar,
benim içimdeki çocuk da,
kendi sesini bulmaya çalışır.
Sen bana Yusuf’un kuyusunu hatırlattın,
ve kuyu ne kadar derinse,
çıkıştaki ışık da o kadar parlak olur,
öğrettin.

Ben seni özledim Van,
senin sabahlarını, senin çetin rüzgarlarını.
Biliyorum,
sen olmasaydın kalemim bu kadar asi,
şiirim bu kadar inatçı olmazdı.
İki Cihan yüreğime sığmazdı
Özledim seni Tuşba özledim seni

Çünkü sen göğe değen dağların vakur sustalığısın.
Yamaçlarında kekik kokusu,
derin vadilerinde suyun en eski duası gizli.

Sana her baktığımda,
bir bilge dervişin alnındaki çizgileri okurum.
Çünkü senin taşların da konuşur,
senin rüzgârların da hikâye taşır.

Çocukluğumun ayak sesleri çınlar, patikalarında.
her adımda toprağın kalbine değerim
Bazen bir çoban türküsünde,
bazen bir yayla şenliğinde,
gözlerim senin doruklarında uçuşan kartalları arar

senin göğsünde saklı köyler vardır,
duman tüten bacalarıyla,
çocuk kahkahalarıyla
Senin eteğinde büyüyen her insan,
yürekli olur, sabırlı olur,
çünkü sen, sabrın kitabını
taşlarınla yazarsın.

Ey dağların anası, Tuşba
Senin dorukların bana şunu fısıldadı
İnsan, göğe ne kadar yaklaşırsa,
yüreğine de o kadar iner.

Ve ben, senin koynunda,
hem göğe uzandım,
hem de içimdeki derin kuyuya indim
Ah Van ah Tuşba mavi ellerinden öperim

Azra Nimet Öner