Türkülerim Sustu Benim

Türkülerim sustu benim,
Ne kavalım inler dertli dertli
Ne sazım sırdaş artık bana.
Turnalar selamsız geçer göğümden
Sunam derin uykularda şafaklarca süren.

Kara tren de yok,
Getirdiği mektup da
Geç kalınmış istasyonların
Soğuk banklarında
Yakılmış ağıtlar da.
Yüreğimden yanık, meyin nağmesi
Karışıyor sessizliğin sesine sessizce.

Ervah-ı ezelde yazılmış
Kara yazım levh-i kaleme,
Ceylan gözlerde kaybetmişim binlerce selamı
Dilimde tek bir nâme
“Senden başka yâr seversem
Mevlam versin belamı.”

Ne yârin hanesi var artık
Ne taş yastıklar.
Altımız toprak,
Üstü... Toprak
Soğuk bir mezar artık,
Son durak .

Türkülerim sustu benim
Göç göç oldu artık yüreğim.
Dudağımda son bir türkü:
“Gurbet elde bir hal geldi başıma
Ağlama gözlerim Mevla kerim.”