Türküler Derman Olsaydı Yalnızlığıma

Türküler derman olsaydı yalnızlığıma
Şiirlere muhtaç kalmazdım.
Hatıran ferman olsa gamsızlığıma
Resimlerine ilaç diye bakmazdım.
Çiçekçiye varmam devaysa çaresizliğime
Elimde birkaç gülle sokak, sokak dolaşmazdım.
usulsüzlüğümle Kolay olsa Seni sarmam
Gözlerinin rengini unutamazdım.

Ben yok a aşık, imkansıza meftun
Yaramı sarmaya acizken
Kimin derdini dinlesem Hangi falı yorumlasam
Kelebeği sevsem, kanadı elimimde kalırken.

Kendime gelsem, titresem, ürpersem.
Güneşin batışını seyretsem
Yeni güne merhaba desem
Günün ilk ışıklarıyla, toprağa diz versem
Eğer Söylenecek iki kelimeden birindeysen…
Çıkılmaz yokuşlarda debelenmektense.
Geri dönsem, bayır aşağıya koştursam.
Şöyle…. kimsenin olmadığı bir yer bulup haykırsam
Olan olmuş, giden gitmiş.
Sırlar birer, birer ifşa olmuş.
Cennetle müjdelenen çocuklar büyümüş
Araf'ta ziyan olmuş.

Bu zifiri karanlıkta
Amik ovasından, Avanosların gölgesinden
Selam olsun