Türkan İnsan Şiiri - Oğuz Gökhasan

Türkan insan, güzel insan.
Hiç bakma bile arkana dönme bana, koş!
Ben vakit kaybından başka birşey değilim.
Hayat geçip gidecek dönme bana devam et!
Malesef ikinci bir seferi yok,
Kader denen insafsızın.
Kaçırdın mı ben gibi,
El sallarsın umudun parmaklıkları arkasından.
Ben oyum evet evet!
Hani şu hayata hep olur diye baktığın
hep başaracakmışsın gibi gördüğün kısım değil!
Ya olmazsa dediğin karanlık ikilemlerim.
Acı düşlerin ta kendisiyim.
Yaşanmışıyım ben gerçeğiyim.

Ben bir günde bile gündüzü temsil edemedim.
Hep karanlığım Türkan ben!
Bir geceler kabul etti,
Karanlığına çok yakışıyormuşum.
Güneşim olmadı benim hiç,
Hep ayım oldu yaşlarıma dost.
Bana hiç sorma hiç!
Ben de kaderin yalancısıyım o öyle dedi.

Bakma sen bana karartma içini Türkan!
Ben gündüzleri hep uyuyakaldım hep.
Ya da uyumam gerekti,uyuttular!
Ondan olsa gerek...

Durma durağımda Türkan devam et!
Ikinci bir durağım yok.
Dertlerim çok koyu yüzümü bile seçemezsin!
Gece doğmuşum ben de,
Sanki doğduğum gibi makber zindanlarına atmış biri beni.
Ne ara aydınlığı göreyim?
Bize haram bize ters.
Karanlığa açtım ben karanlığa yumarım.
Anlıyor musun Türkan anlıyor musun?
Neden alevlenmez sana aşkım?
Ağır gelirim sana ben.
Hız kesme devam et!

Haydi koş koş!
Güneş sana hoş.
Mehtap bana loş.

Bak şimdi...
Türkan insan, güzel insan.
Sende beş yıl önce karanlığa batan aydınlık düşlerimi görüyorum.
Umutlarımı!
Görüyorum işte görüyorum.
Gülüşlerinde eski beni.
Ben çok şey görüyorum aslında inan.
Ama ben sana körüm Türkan! ! !

(Afyonkarahisar 2014 Ekim)