Tüm suç zamansız geçen zamanın

İnsan her aşkam acıya döner
Tüm sıyrılmaların eşiğinde gururla durur
atlaya atlaya geçtiği acılardan
Evi sandığı acıya döner
Yolda gördüğü bir ekmek gibi yastığı başının üstüne çeker
Ve
Yastığı başını
Yorgan hayatını ezer
Kederin girmediği bir karanlık olsun ister
İğne ucu kadar bir açıklığı olmayan
Dapdar bir karanlık olsun diye beklemez
Elinden geldiğince çeker tüm karanlıkları dünyadan
Acılarını toplasa bir anlık karanlık eder
Ama o sorsan geceyi kendisi imar eder
Yıldızlara görevlerini
Aya aydınlanmayı
Ağaçlara büyümeyi o
Takdim eder
İçinde yüzlerce cesedin çürüdüğü bir su birikintisi gibi kokar yatağında
Bunca kokunun ve bunca kötülüğün içinde

Tüm zamanların dışında zamansız bir sevdaya düşmüştür ki..

Ne gördüğü dünya sizinle aynı
Ne de baktığı
onun için

Akan şey su degildir nehirlerden, ot degildir toprakta yetişen mesela
Dert değildir insanı büyüten hatta tüm ölümlüleri öldüren sey zamandir.
Suyu akıtan
Otu büyüten
İnsan öldüren zamandir...
ve tüm suç zamansız geçen zamanındır.
Su toprağa aktı bir ot çiçek açtı ve ben senin için bir çiçeğe baktım.
Der
Der ve hayatını ezen o yorganı bir çilehaneye dönmüş başına tekrar tekrar çeker…