Tülay’ Im Şiiri - Ali Doğanay

Sanma ki Ali emmim görmüyor beni
Herkesten daha iyi anlarım seni
Gözlerinin derinliği, kör eder beni
Anlatayım seni de, dinle Tülay’ım

“Kızım” sesi yokluğunda, sarıldı gecelere
Okşanmayan bir baş ile, darıldı gecelere
Seni seviyorum dan hariç, tüm hecelere
Çaresiz, ve suskun, küstü Tülay’ım

O kocaman yürekli, küçücük kızdı
Bilinmez, gizli, gizli kaç destan yazdı
Kucağına sığındığı geceler az dı
Hiç bitmeyen gündüzlere, küstü Tülay’ım

Özlemi büyürken, o küçük kaldı
Can diye bildikleri, canından aldı
Geçmişin hayalleri hep yarım kaldı
Geleceğe bu yüzden, küstü Tülay’ım

Gül diye sarıldığı, diken olup battı
Kaç gece o dikenlere sarılıp yattı
Yarasını saranlar, bile kanattı
Bu yüzden güllere, küstü Tülay’ım

Bir kanadı eksik, gökte bir serçe
Savrulur her yana rüzgar estikce
Uzanmayınca eli, düşerken sertce
Öz be öz babasına küstü Tülay’ım

Kar topu gibi gelirken, dert dert üstüne
Düşünür de bulamaz, feleğin kastı ne
Bir yanı dim dik ayakları üstüne
Baş eğen yanına, küstü Tülay’ım

Büyüdü anasının sırdaşı oldu
Yeri geldi abisinin, ablası oldu
O hep emmisinin, can tanesi oldu
Yine de emmisine, küstü Tülay’ım

Sanma ki o hüznü görmedim gözünde,
Acını hissetmedim kelimende sözünde.
Başkasını bilemem de, benim gözümde,
Dağ gibi bir kadın, oldu Tülay’ım.