Tükenmiş Adamlar Şiiri - Bager Bey

Herkesi mutlu etmek gayesi ile kendi hikayesini bir kenara bırakıp, dünyanın bütün yükünü sırtlanmış bir şekilde hayatın onlara biçtiği rolü oynamak için çırpınıp duruyor tükenmiş adamlar.

Bir çiçek sevdasına, bir araba belasına, bir kat, bir yat umuduna hayatını hiçe sayıp mücadele ediyor tükenmiş adamlar. Tek gayesi, tek amacı; çıkarsız ve menfaatsiz sevilebilmek... İş dönüşü kapının kendisine tebessüm ile açılmasını umut edip duruyor tükenmiş adamlar.

Baba evinde giyecek kıyafeti, yiyecek bir lokma ekmeği olmayan bir insanın lüks kıyafet sevdasını, lüks yiyecek sevdasını ve lüks yaşam sevdasını karşılayabilmek için gecesini gündüzüne katar tükenmiş adamlar.

Şükretmeyi bilmeyen bir nesile denk geldik. Soğan çorbası ile büyüyen çocuklardık; en kral yemekleri yedirmek için bir gençlik harcadık, adım adım tükettiler bizi. "Acaba kırıldık mı?" diye düşünmediler, "Yorulduk mu?" diye acımadılar. İşlerine gelince "Hayat müşterek," dediler; "Sen sevmeyi bilmiyorsun," diye suçladılar. Aşkı ve sevgiyi lüks bir araba sandılar. İstedikleri olmayınca "Sen aşktan ne anlarsın?" diye bağırıp çağırdılar.

Yemek desen, yaptıklarını itin önüne koy yemez; muhabbet desen, dinlesen iki dakika çekilmez. En ufak bir sıkıntıya, bir zora gelemez; "Saçımızı süpürge ettik," diye ağladılar. Onlara bir türlü yaranamadı tükenmiş adamlar.

Kar, kış, soğuk demeden sabahın köründe yola çıktılar; otobüsü bir dert, trafiği çabası... Ne derdi biter ne de tasası. Kirası bir dert, üstüne faturası... Ölünce bile iki üç gün tutulur yası; unutulup giderler tükenmiş adamlar.