Tükenmeyen Aşk Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Yâr dedim, sesim duâya karıştı,
Bir ömür sustum, kalbim konuştu.
Her harfim içime iltica etti,
Bir aşk ki yandıkça sana dönüştü.

Avuçlarımda geceden artakalan,
Bir dua değilse nedir bu yanış?
Ben bildim ki aşk, göğe yükselen
Sessiz bir secdedir, dilde durmayış.

Sordum kendime: Kimim, neyim ben?
Bir misafir kalbinde gurbete düşen,
Her damlası yakar sabrın içinden
Akan gözyaşıdır aşkı bilen.

Yâ Rabbi, aşkı ezberlet bana,
Küllerimden doğsun derin fermanım.
Ne taht isterim, ne gurur, ne yana,
Bir tek sensin kalbime sultanım.

O, bir kadının gözünde nur gibi,
Bir tebessümde saklı sır gibi.
Hem Mecnun olurum, hem Yunus gibi,
Bir kelâmla dağılır her gam, dert, sızı.

Kalbim ki sana en saf yakarış,
Her sükûtumda secdeye durmuşum.
Aşkı sorma bana, bu bir varoluş—
Ben sende tükendim, ben sende durmuşum.