Tuğba Eren Tokyürek Şiirleri - Şair Tuğb ...

Rânâ…
Öyle aç ki kollarını
Dünüm, bugünüm, yarınım sığsın…
Hiçbir şey kalmasın açıkta,
Ezici uykuları bölen hıçkırıkta
Kulaklarım ninni bekler

Bir damla gözyaşı vuruyor kıyıya denizden
Alnımıza bir damla çocuk iz düşüyor
Asılmış sumrular kanıyor tellerde
Yemyeşil yapraklar yanıyor bir yerlerde
Sancılanıyor acıya ve tuza gebe anneler…

Serin bir ilkbaharda
Derin bir sonbahar görüyorum
Ömrümün kötü giden kaderi bu
Doğmayan bir güneş var,
Biliyorum
Geceler dost sanki bana

Ellerini ellerimde gezdirme çocuğum,
Alıştırma beni yumuşak sabahlara…
Yüreğimi maviliğinde yüzdürme çocuğum,
Yüzleştirme zihnimi unuttuklarımla…

Kuş tüyünden bir resim yap sorulunca adın,

Telaşlanma çocuğum, geçecek zaman
Sadece insan değil, dünya yaşlanıyor
Acele etmeden süslen bu bayram
Gün gelip gözündeki hülya yaşlanıyor…

Alkışlanma bir kez de, ne çıkar?

Yüzünde bulutlar, göründün yine,
Yağmurunu bana getirme çocuğum...
Hayalin çıksın artık nazarlarımdan,
Vücudunu bende yitirme çocuğum...

Derinlerde seyretsin parlak gözlerin,

Yıldızlar kadar uzak,
Sonsuzluk gibi mücerret
Adı unutulmuş o yerdesin
Okununca atılacak bir gazetede
Acıklı bir haber hükmündesin.

Madde…
Metalden örülmüş karmaşık caddelerde
Yolunu ve hükmünü kaybetmiş kumaşlar
Sezginin dirilmeye başladığı yerde
Manaya kavuşan zaman yavaşlar

Hayat bilgisini çoktan öğrenmişti,
Hüseyin…
Kitaplarını gazete kağıdıyla kaplarken.
Var olmanın matematiğini de çözmüştü,
Sıfırla sıfırı toplarken,
Sarı benizliydi Hüseyin…

Rânâ... Kesme saçlarını...
Sen peri masallarının en parlak kızısın,
Zehirli elmadan çok daha kırmızısın;
Parmak uçlarınla dokun,
Hayatın izbe yerlerine...