Tuğba Ağacı Şiiri - Baki Ortak

Tuğba Ağacı
Tuğba… cennetin kalbinde kök salmış bir ağaç,
Adın sabır, adın huzur, adın dua demek.
Bir yaprağın titreyişi gibi yumuşak yüreğin,
Bir nefes gibi dokunur, ruhu serinletir.

Deniz… derinliğinde kaybolur her sızı,
Dalgaların gibi bazen coşar, bazen susarsın.
Mavinin en sessiz yerinde bir umut gizli,
Kalpleri yıkar, temizler sessizce akarsın.

Şule… adın ışık, adın zarafet, adın tebessüm,
Bir gül açar yüzünde her sabahın doğuşunda.
Gözlerin baharın en sıcak mavisi,
Sözlerin merhem gibi dokunur yarama.

Tuğba… adın geçince sanki gök susar,
Bir huzur iner içime, yağmur gibi.
Deniz… seninle dalgalanır kalbim,
Kıyısız bir sevdaya vurur yüreğim.

Şule… sen gülünce bahar kokar hava,
Üçünüz bir şiir gibi geçtiniz ömrümden,
Bir dua gibi, bir hatıra gibi…
Kalbimin en sessiz yerinde adlarınız yankı.

Kökleri arşa uzanır bir rüyanın,
Gölgesiyle serinler yorgun melekler.
Dalı cennetle, yaprağı sabırla yeşil,
Ne gam, ne keder dokunur ona…
Bir dua gibi büyür her mevsim,
Sessizce şükreder göğün derinliğine.

Kim bilir, belki de her yaprağında
Bir mazlumun duası gizlidir,
Bir annenin gözyaşı,
Bir yetimin kalp çarpıntısı vardır.
Rüzgâr vurdukça dua eder gibi titrer,
Toprak kokar, gök dinler, kalp anlar.

Ben de bir zaman gölgesine sığındım,
Dertliydim, kırgındım, yalnızdım.
Kuşlar kondu dallarına,
Sanki benim yaramı öper gibiydi her ötüş.
Bir huzur indi yüreğime,
Ne kelimeyle anlatılır, ne kalemle yazılır.

Tuğba ağacı…
Ey ilahi sırların sessiz şahidi,
Ne ben seni unuturum,
Ne sen benim içimdeki yakarışı.
Bir yanım dünya, bir yanım cennet,
İkisi arasında kök salan bir ağaç gibiyim.

Gölgen düşer rüyalarıma bazen,
Bir ışık gibi geçer içimden ismin.
Seninle susmayı öğrendim,
Seninle yanmayı,
Ve seninle yeniden doğmayı…

Bir yaprak düşer her duanın sonunda,
Bir yıldız kayar belki aynı anda,
Ve bilirim,
Her düşen yaprak bir dilektir aslında —
İnsandan Allah’a giden yoldur Tuğba ağacı.

O an ellerimi açarım göğe,
Bir fısıltı düşer dudaklarımdan:
"Ey sonsuzun ağacı, beni de unutma…
Rüzgâr dinler, toprak şahittir,
Ve o dua kalır bir yerlerde yankılanarak —

Ozan. Baki. der biri içimden sessizce,
"Ben de o ağacın gölgesinde büyüdüm.”
Köklerim duayla, dallarım aşkla,
Ve meyvem, insanlıkla yoğrulmuş.
Tuğba ağacının altında,
Kul Ortak kalemini ıslatır gözyaşıyla —
Bir dua olur, bir şiir olur,
Cennete doğru süzülür sessizce…

KUL ORTAK