Tren giderken Şiiri - Ahmet Ziya 3

Herkes doğar, yaşar ve büyür. Ben de yaşadım. Kendimi unutup seni.. ve büyüdüm.

Trenin istasyondan ağır ağır ayrılması gibiydi gidişin, gürültülü ve ağır.. ağır oldu gidişin.

Kalbimden başlattı o sızıyı, burnumun direğine ve oradan da göz yaşıma, o trenin acı sesi.

Kendinden emindi gidişi, rayları eze eze gidiyordu. Bilmiyordu ezdiği şeyin demirden raylar değil, etten, candan kalbim olduğunu.

Yuvarlanmaktı görevi tekerleklerin, yükünü alınca. Bana bıraktığı yükle nasıl yuvarlanacaktım hayat yokuşunda bilemezdi.

Yavaş yavaş ağır ağır ezdi ve geçti..