Trajikomik Şiiri - Behram Filinta

kefen biçtim sana sarf etiğim lügatlara.
En son şehid düşen cümleydi elveda.

Günberiler gazi,
kelamlar gazap;
bir beyanın harbinde hakka yürümüşler.

Sana diyeceklerim vardı, bir zamanın merhumu;
şimdi damağımda dönen mayışmış bir helva tadı.

Yeni diyeceklerim daha sütten kesilmemiş,
daha veletir;
adam olursa da “seni seviyorum” cümlesini
başka bir zerinin yüreğine mızrak gibi fırlatır.

Seni bıraktığım için bırakmadım zemberek cigarayı.
Anayasıdır seni sevmek,
hürriyetimin gardiyanıdır minimini bir darılman bana.

Ulvi şairlerden beni aşağı, gedik bırakma.

Hele bir gülümsede, gebe kalsın kısır lügatlar.
Hele bir gülümse de, mahpusa atsınlar asık suratlıları.

Bazı bazı da ağla;
sen ağlamazsan hacizletirler bu gülmelerimizi.
Ağla, öde kahkahanın borcunu.

Bak anam ağlamanın zanaatkârı;
seni kalfa vereyim yanına,
kavra bu mütekebbir zanaatı.

Anamın hastalığıdır sırıtmak,
muzdariptir bundan.
Sırıtırsa mani ol, adımı sayıkla.

Babam da mahzunluğu reçeteye yazdırıyor.
Musibettir gülmeler.

Pataklamışlar nazende gülmeyi;
güler mi ağlayacak hâline?