Tozlu Raflar.... Şiiri - Ali Nazım Başaran

Günleri yılları yaşarken, hoyratca, kıymetini bilmeden yaşarız...
ve o günler o yıllar, geçsede büyüsek,evlensek,çoluk çocuğa karışsak Adam olsak deriz, biz hepimiz..ve kimimizin büyük hedefleri hayalleri olur o yıllarda…
güzeldir o hayaller, bizi geleceğe bağlar…
ve o günleri yılları yaşarken, biz o günlerin yılların hiç kıymetini bilmeyiz. Oysa o günler birdaha hiç gelmeyecek, engüzel günler ve yıllardır…
derlerdi hepimize Atalarımız,Anamız Babamız, Ninemiz Dedemiz, oğlum kızım sakın büyüme, büyümek içinde acele etme…
derlerdi! . günler yıllar nasıl olsa çabuk geçer,sizlerde birgün büyüyeceksiniz ve bugünleri çok ararsınız! ..
bana dediler mutlaka sizlerede demişlerdir…
hı hı onları oan dinleyen kimdi! .. o günlerde inadına, biran önce büyümek için acele ederdik…
ve büyüdük serpildik, ama şimdi onların dediklerine geldik…
ve derlerdi Ahh oğul ahh,keşke bizde sizin yaşınızda olabilsek..? ve günler yıllar su gibi akıp gider, bir daha geriye gelmemek üzere…
ve ölüm kaçınılmaz bir gerçektir senin için, yıllar geçtikce…
kıymetini bilmeli her anın, hergün ve yılın, unutulmamalı ışık hızıyla geçen zamanı…
ve ışık hızında akıp giden, zamanda, yok olup giderler,birer birer sevdiklerimiz…
ve yorulur, yaşlanırız yaşamın hızında, soluklanırız, kısım kısım yaşam duraklarında…
ve bir off çekeriz, bir an aklımıza gelir, geçen yıllar, çocukluğumuz ve geçliğimiz…
ve bir ara Tozlu raflara uzanır kırışık ellerimiz, rafta duran bir karış tozlanan, Resim albümüzün tozuna şöyle bir derinden püf deriz…
ve sararmış sayfaları ağır ağır açar, geçmişimize,geçmişteki resimlerimize bakarız, baktıkca yutkunur, duygulanırız.. kelimeler boğazımıza dolanır…
sadece VAYBE…Vaybe deriz…
ve bir anda dünyanın yalan olduğu gelir aklımıza, deriz ne çabukda geçti zaman…
geçen zaman içinde kaybetdiklerimize bakar duygu yüklü gözlerimiz, ve sessiz sessiz damla damla akar göz yaşlarımız…
geçmiş resimlerimize baktıkca, tüm yoğunlukta geçmişte yaşar beynimiz,, işte oan büyük bir özlemle, geçmişe gitmek isteriz, ama kapanmıştır yıllar önce geçmişdeki kapı, özlemle Aşkla içeri girmek istedikce yüzümüze kapanır, geçmişin kapısı…
ne yapsak ne etsek, giremeyiz içeri, ve bir daha yaşayamayız geçmiş zamanı…
özlemle, duygu yüklü ıslak gözlerle, geçmişimizi sararmış resimlerde yaşarız…
ve dün ve bugünlere özlem duyarken, şimdi Ah ve vah çekerek Atalarımız gibi, geçmişe gelmek isteriz…

bakarız özlemle kendi gençliğimiz ve çocukluğumuza…
o yıllarda yanımızda olan, Dede Nine…
Anne Baba, eş dost, Arkadaş Akrabamıza…
kimi yaşar kıyıda köşede, kimide çoktan yatıyordur kabirde…
ve derin bir nefes alırız, çok derin,
boğuk bir nefes, çıkar boğazımızdan…
kısık bir sesle…
VAYBE! ..