Tövbe Bozduran Bakış Şiiri - Zühre Türkeli

Tövbe Bozduran Bakış
Nasıl gördü gözüm seni, hangi boşluktan sızdın? Ben sevgiye tövbe edip, adını hüzne kazımıştım. Mühürlemiştim kapılarımı, kimse girmesin diye, Kendi karanlığımda sessiz bir huzura razıydım.

Bir bakış yetti, bin yeminimi unutturmama, Kalbim dediğim o enkaz, yeniden başladı vuruşuna. İstemezdim uyanmak bu uykudan, sancıyla dolmak, Şimdi mağlubum yine, o eski acının huzurunda.

Hangi rüzgar attı seni, hangi kaderin oyunu bu? Yaralarım kabuk bağlamışken, deşmek miydi yolu? Tövbem dilimde asılı kaldı, gözlerin bir uçurum, Düştüm yine kalbim diye, sonu meçhul bir yangına.

Kaçmak istedikçe adımlarım sana dolanıyor, Sanki her nefesim, senin isminde son buluyor. Yeminlerim küle döndü bu kor ateşin içinde, Gururum, diz çökmüş bir mahkum gibi ağlıyor.

Artık ne tövbem kaldı geriye, ne de sığındığım liman, Sende kaybolmakmış meğer, payıma düşen imtihan. Öyle bir yerdesin ki; ne gitmek mümkün ne kalmak, Tüm yollarım sana çıkıyor, durdu artık zaman.