Toprak Uyanınca Şiiri - Metin Kirazlı

Gece miydi yoksa gündüz mü?
Rüyalar uykudaydı,
birden yer
sustu.
Çığlıkla konuşmaya başladı toprak,
betonun dili çözüldü
duvarlar fısıldadı
bir daha görecek miydik tanıdığımız yüzleri?
Bir umut devrildi bir evde,
bir salıncak durdu,
bir anne
son kez "korkma" dedi çocuğuna.
Kimi dua etti bir yastığa sarılı,
kimi pencereye koştu.
Gökyüzü bile donmuştu
sarsıntının ortasında.
İstanbul sustu,
Kaldırım taşları ağladı,
Bir babanın yüreğindeki ev
bütünüyle
göğe savruldu.
Ama sonra…
Bir el uzandı karanlık hislerin arasından.
Bir ses, “Buradayım,” dedi
umut gibi,
güneş gibi,
küçücük bir nefes gibi.
Ve biz yeniden başladık yaşama
bir çatlak korkunun göbeğinde umudu büyüttük,
taş üstüne taş koyduk,
bir çocuğun yüreğinde
yeni bir şehir inşa ettik.