&Toprak Kucaklar& Şiiri - Emine Sönmez

TOPRAK KUCAKLAR

Bir sen varsın bir de ben, bütün çiçkler soldu,
Yollarına bakmaktan, saçlarıma ak doldu,
Esti bora - fırtına, sorma bize ne oldu,
Birer - birer döküldü, dallarından yapraklar.

Bir zamanlar çiçektim, kardelen gibi açan,
Ben hayata aşığım, kaçsın sevgiden kaçan,
Gezdiremezsin beni boynuma takıp de çan,
Özgür yaşamayınca, ağarırmı şafaklar.

Bir zamanlar bahçede, bülbüller kadar şendik,
Kendi isteğimizle, çamurlara döşendik,
Kırdığımız kalplerı, onarmaya üşendik,
Kararıyor, el ele gezdiğimiz sokaklar.

Ben artık gül istemem, dikeni acı verir,
Kavuşmamız imkansız, ayrılık sancı verir,
Kader böyle yazmışsa, döner ilaci verir,
Yaşatmıyorsan beni kara toprak kucaklar.

Yüreğime taş bastım, ipek diye severken,
Bahrı yaşamadık, hazana erdik erken,
Kapandı kederlere yüreğimde ki mesken,
Benim de bedenimi, kara toprak kucaklar.