Toprak Doyurur Şiiri - Burhan Kale

Hep bana hep bana deme arkadaş,
İnsanın gözünü toprak doyurur…
Helal mi haram mı yeme arkadaş,
İnsanın gözünü toprak doyurur…

Denizde yüzse de ayda gezse de,
Kendinden zayıfı bulup ezse de,
İnci, mercan, altın, gümüş dizse de,
İnsanın gözünü toprak doyurur…

Bilmez ki kendinden başkası da can,
Uzun zannettiği yaşamak bir an,
Emeli bitmeden tükenir zaman,
İnsanın gözünü toprak doyurur…

Bırakmaz kimseye akı, karayı,
Hısım akrabayla açar arayı,
Unutur Allah’ı bulur parayı,
İnsanın gözünü toprak doyurur…

Ne yanar ne kanar erir mum gibi,
Hep uzağa bakar görünmez dibi,
Kendini bu mülkün sanar sahibi,
İnsanın gözünü toprak doyurur…

Davetine bir gün olsa da uymaz,
Kulağını kapar sesini duymaz,
Geçip giden günü ömürden saymaz,
İnsanın gözünü toprak doyurur…

Ele söyler sözün hiç hisse almaz,
Arayan bulsa da soran hiç bulmaz,
Bu dünya bir handır kimseye kalmaz,
İnsanın gözünü toprak doyurur…