Toprak Şiiri - Hilmi Can

Bedenin menşei, varlık temeli
Küllü yaratığın harcıdır toprak.
Cümle canlı cansız ahir evveli,
Onsekiz bin aleme anadır toprak.

Asırlardır adem açar gönlünü
Tarar tarla tümsek çukur gölünü
Kimi alır, kimi verir gülünü
Sonsuza açılan vanadır toprak.

Atam, dedem, babam sende yatıyor
Her can birgün varıp mitil atıyor.
Varıncada sırra kadem basıyor
İç yüzün karanlık sahadır toprak.

Gelen gider, sen yerinde durursun
Kimine dost, tümüne post olursun.
Yüksekten uçanı yerde bulursun
Sanki kastın şöhret şanadır toprak.

Kapatırsın gözde akı karayı
Dindirirsin acı, sarıp yarayı.
Neylerim parayı köşkü sarayı,
Akıbet aşikâr sanadır toprak.

Hayat zevk sefadır derler inanma,
Sonumuz bellidir hiç paralanma.
Dünyalar durdukça dururum sanma,
Ebedî menzilden yanadır toprak.

Yalan doğru günah sevap kapına
Gelip girecekler sonsuz yapına.
Ermez beşer aklı senin sırrına,
Özün madde değil mânâdır toprak.

Parlaktır bu alem verir havayı,
Şişenler unutur asıl davayı.
Sunarsın mekânın dağı ovayı
Nefsinde çabası bunadır toprak.

İnsanoğlu ömür boyu karıyor
Kardıkça filimler geri sarıyor.
Arayan bulmadan sana varıyor
Gidenin açtığı yaradır toprak.

Durmaz yürür aynı yöne giderim
Varınca bitecek derdim kederim.
Kavuşturan Rabbime hamd ederim
Yolum bağrındaki hanadır toprak.

Seni bana mekân kıldı Yaradan
Gün gelir göçerim elbet buradan.
Baş tacıdır gelen emir Hüda dan,
Bu güzel mesajlar Can adır toprak.