Toprak Şiiri - Seçkin Dora

Topraksız büyümeye başlıyor ilk insanlar artık
Küllerin arasına yollanıyorlar kolları onları sarsın diye
Ve taş yollardan inerek bütün eskileri
öylesine sevmeleri gerektiğini anlıyorlar

Kemikten yapılmış bıçakların yerini
Çelikten yapılmışları almaya başladıkça
Daha da çok yanacak koyunların boynu
Zaman geçtikçe herkesin boynu daha da acıyacak

Kertenkeleler gitgide azalacak
Gölgesiz kertenkeleleri sevmeyiz
Ama bir şehir değil biz koparmalıyız kuyruklarını yeniden çıksınlar diye
Dikenlerle biz savaşmalıyız sonra

Şeytanların vücuda büründüğü ilk gece
Onlar üzerine düşünerek bileceğiz ki
Bir zaman gelecek büründükleri vücut zincirlerle duvarlara bağlanmış sayılacak

Tüpçü ve ekmek kamyonları olmalı gene
Onlardı bizi ve her çocuğu taşıyan
Mavi, yeşil ve kırmızı
Bir zamanın böylece arkasında hiçbir şey bırakamadan gitmesi ne kötü

Zamanın vücuda büründüğü ilk gece
Onun içini çıkartarak güneşte kurutmalı
Ve varsa ruhu yükselecek göğe
Orada bizden bir vücut bularak
Ona diyecek ki:

Biz senden önceleri de ne kayıplar gördük
Hiç kimse kaybına karşılık bize böyle bir işkence yapmadı
Ama ilk varlıktan beridir biliriz ki
Bir kaybın büyüklüğü
Ölmesi mesela bir çocuğun gölette boğularak
Ya da bir tüp kamyonu altında ezilerek
Ona üzülenlerin hissettiğindendir.

Orada vücut bulmuş halimizle biz diyeceğiz ki:

Bizim canlılarımız yükselmedikçe ölü betonlar arasından
Yükselenlerimiz için içimiz öyle kurur ki
Acımızdan öyle ağlarız ki
Ağlamak artık bir vücut olarak bizle konuşur
Onu böyle içine hapsederek azaptan öte tırnaklarıyla kanatarak içini
Onu bu hale getiren başka bir şey görmediğini söyler.

Vücutlar toprakta eriyecek
Otuz gün sonra bile açsanız bulamayacaksınız artık
Bulursak tanrı biliyor ki korkacağız ondan
Korkmazsak eğer öyle bir ıstırapla sarılacağız ki ona
Onunla çürümemizi hiçbir şey engelleyemeyecek

Bu yüzden tüm geçmiş zamanların vücut bulmuş hali
Ruhu göğe yükseldiğinde bize der ki:

Eğer küllerden bir avuç koymana izin verseydik cebine
Ve şeytanları öldürürken taktığın peçen hala satılmamış olsaydı
Sen büyüdükçe kendini bırakarak benim orta yerimde
Şehirlerin değişmesine müsaade etmeyecektin
Oysa değişmeli şehirler
İnsanlar geçtikleri yerleri önce iyice bellemeli
Sonra oradan tekrar geçerken hiçbir iz kalmamalı eskiden
Böylece siz geçmişte yaşadıklarınızın en güzellerinin bile size acı vereceğini bilmeden yaşayın
Yoksa acılar içinde hiç değişmemiş şehirlerde
Şehirlerin çocuk halindeki vücutlarında
Oyuncak yaptığınız küllerle dövünür durursunuz
Oysa göklere savrulmalı küller
Bir zaman sonra kül bulamayasınız ki acınız hafiflesin böylece

Yerle gök arasında gitmenin bu kadar kolay olduğunu kabul edenlerimiz
Tekrar dönerek göklere geçmiş zaman vücutlarına haykıracaklar gene de:

Hayır, bizim küllerimizi bırakın bizle, biz acımızı da sevmeyi biliriz ki
Acımız başımızda durur hep
Ve bırakın ölülerimizi gömdüğümüz toprağı bize
Bizde onlara gömülelim yoksa betonlar hiçbir gözyaşını kabul etmeyecek bizden
Bırakın hiç değişmesin şehirlerimiz
Değişmesin çocuk olan vücutlarımız
Sokaklarımızdan hep ekmek arabaları ve tüp kamyonları geçsin
Geçsinler ki toprak yollarımızdan tozlar yükselerek sokak başındaki çimenlerin üzerine insin
Yoksa biz sen gibi vücutsuz olacağız
Ve niyetlenmeyecek hiçbir çocuk şeytanları öldürmeye
Bizi çocuk olan vücudumuzda bırak.

Toprak ve kül havaya savrularak yok oldukça
Artık zamanın vücut bulamaması ne kötü.
Oysa bir vücudu olsa zamanın en yaşlılarıyla bile oturup bir sohbete
Yaz gelirken önceki zamanlarda, nasıl bir güzellik olduğunu anlatırdık onlara
Çocukların bir zamanlar hep misafir gelsin diye dua ettiklerini
Şimdinin çelik bıçaklarını ne kötü olduğunu anlatırdık.
Ve oturur şehir dışında bir çime o en çok özlediğimiz zamana sarılırdık.
Vücutların zamanının geçmesi ne kötü.