Toprağımdaki Gül Şiiri - Şair Zegan

Güllerin güzel, ya dikenin?
Yağmur güzel, çamur çirkin.
Meyve güzel, çekirdek çirkin.
Çiçek güzel, toprak mı çirkin?
Domates çiçeğine methiyeler dizilmez ki.

İnsan güzel, dünya mı çirkin?
İnsanın insana zulmü çirkin.
Mücevher güzel, cevher mi çirkin?
Ölmek güzel, kaybetmek çirkin.
Kimse kuyuya düşecek kadar güzel değil ki.

Kaybetmeye alışmak ne güzel şey.
Boş bir toprağı suladım yıllarca,
Belki çiçekler açar diye.
Ben bu aşka yüz üstü düştüm.
Seveceğim kadar sevdim, yeter diyemem ki.

Domatesler niye çiçek açmadı ki?
Ben kendi toprağımı biliyorum.
Marul, salatalık acı oldu ama,
Ark vurup akıttığım suyu biliyorum
Ey güzel gül, bizden sana zarar gelmez ki.

Girip çıktığım ormanı biliyorum.
Topladığım mantarı biliyorum.
Sağılan ineğin sütünü,
Nerde otladığını biliyorum.
Benim yoğurdum kara diyemem ki.

Tasarlayarak ve canavarca hislerle,
İçimdeki çocuğu öldürdüm.
Cinayet silahı üzerimde.
Olay saatine maktulle beraberdim.
Pişmanım, hafifletici sebebim yok ki

Neyi yapamadığını en iyi sen bilirsin.
Mümkün olan her şeysin sen.
Ama her şeyden birazsın.
Biraz, ne kadar azdır?
Sen benim eksilttiğim çay şekerimsin.

Şair Zegan