Toprağım Şiiri - Necati Şimşek

Ömrümü kökünden en tavanına
Elerim sarıya döner yaprağım.
Burnumu soktukça bal kovanına
Hasretimi çeker bekler toprağım.

Cebinde tutamla olsa da paran
Yürekte yer kaplar çizilse yaran
Ummadığın anda gelecek sıran
Kim bilir nerede bekler toprağım.

Nefsinden aldıkça her türlü emri
Bozdurup hoyratça harcadın ömrü
En doğru çizginde her taraf yumru
Kesekli tarlada bekler toprağım.

Ağlanacak yerde güldüm boşuna
Tattığım zehirdi, gitti hoşuma
Sonunda feleğin geldim tuşuna
Sırtımla tanışır bekler toprağım.

Bir avuç toprakta yaşayan canlar
Bir avuç toprağa verilen canlar
Bir avuç toprağı “kazanan” anlar
Nesli öte taşır, bekler toprağım.

Eni sonu metrekare yer için
Nerelere vardı çılgın gidişin?
Şekilden şekil’e hep başka biçim
Kollarını açmış bekler toprağım.

Geldiğim yer idi gideceğim yer
Ne boşa çabaymış akıttığım ter
Üstüme toprak ört, altıma da ser
Mahşere dek beni bekler toprağım.

31.01.2010
Necati ŞİMŞEK
Ankara