Titreyen Yüreklerde Açamayan Çiçekler

Bu gün biraz uğradım çarşıya, pazarlara,
Sarf-ı nazar eyledim gezinen insanlara.

Gönlümü delip geçti narin, ince bakışlar,
Kulağıma uzandı acıklı yakarışlar.

Gözlerinden süzüldüm titreyen yüreklere,
Kan ağlayarak baktım açmayan çiçeklere,

Yabani otlar sarmış gönül gülşenlerini,
Açmadan koparmışlar hep gonca güllerini.

Kiminde gündüz şafak sökemeden kararmış,
Kiminde kış bahara dönemeden sararmış,

Kiminde aşk ateşi parlamadan küllenmiş,
Kiminde nur güneşi siyah renkli tüllenmiş,

Kiminde ‘söz’ hayata geçmeden yalanlanmış,
Kiminde gerçek-yalan seçmeden harmanlanmış.

Gördüm ki, o kalplerde nice dünya kurmuşlar,
Güneşi ve mehtabı yapmaya unutmuşlar.

Gelecek korkusuyla paradan dağları var,
Sığınma tutkusuyla seraptan bağları var.

Saraylar sandıkları sazdan çardakları var,
İçi kirli, dışı pak camdan bardakları var.

Sevgiliye sanarak kendine sevdası var,
Bakınca başkasını gösteren aynası var.

Sonra çıktım yukarı, yürekten beyinlere,
Nöronlar oksitlenmiş yol vermez temyizlere.

Toz pembe hayallerle sislenmiş hafızalar,
Nörolojik yorgunluk, nevrotik arızalar,

Hal dilleri söyleşir, ifadesiz heceler,
Beyinlerde birikmiş cevapsız bilmeceler.

Dışarıya çıkarak baktım yine kalplere,
Benzettim son nefesi verecek serçelere,

Üzüntü ve kaygılar iz yapmış simalarda,
Monoton koşuşturma hep aynı kulvarlarda.

Bir arayış içinde bitevi dönüyorlar,
Günde binler dirilip, binler kez ölüyorlar.

Cezbetti gözlerimi yüzlerdeki nakışlar,
Kalbimi deldi yine mahzunane bakışlar

Döndüm Rahmanir Rahim Sevgili Allahıma,
Dedim: “Ne olur Rabbim bak şu han-ı manıma,”

“Şahit olduğum dertler yaktı geçti bağrımı,
Sevgili Rabbim lütfet geçir şu kalp ağrımı.”

'Cümlemize aşkını nasip eyle Allah'ım,
Tek kurtuluş çaresi ancak budur Allah'ım.'

(6. Aralık. 2004 - İzmir)