Orhan Veli'nin İçine Düştüğü Çukur

nihilistik sanrılarım, hilkat garibelerim ve ben
arşınlıyoruz geceyi periferinde dolaşarak bir çukurun
dindi rüzgarım, tuz bastım yarama
sen denizleri aşmışken
ben adım dahi atamıyorum
sürünmem gerekecek belki de
biliyorum
artık çarkı çeviren olmak değil
çarkla birlikte dönen olmak istiyorum
ne zaman ait olduğum yeri bulacağım
ben ne zaman nefes alacağım?
bilmiyorum
günün sonunda
ya kalemi kafama saplayacağım
ya da kalemini kıracağım kendimin
kimsenin hayatında yer edinemiyorum
ve yer vermiyorum kimseye hayatımda
kabuklarımın altında ben ve bir başkası
hipervijilansta takılı kaldım, yükselemiyorum
bu karanlığın sonsuza dek tutsağıyım
görebiliyorum
jama vu
ve dert etmiyorum
unutan demekmiş ya zaten insan
beynimin kıvrımlarında dolanan intihar tilkileri
rüyalarımda bile fısıldıyor
no pasaran
terkedilmişliğin tozuyla kaplı üzerim
bir zamanlar tanrı tanımayan şu ben
nasıl da yalvarırdım bazen
içimdeki şu ateşe bir damla yağmur düşse
içimdeki şu hüzne bir anlığına son gelse
fikirler uçuşuyorken teğetsel konuşuyorum
ve çıkamıyorum
semmelweis'ın beni itelediği disforik şu boşluktan
günlüğümde anlayamadığım küçük bir nüans
enkoherans
demişti ya bir falcı,
hayatın soluk
ve ölene kadar yalnızsın
çünkü noktürnal bedenimde ritimler bozuk
fakat arterlerimde morfin değil sen varsın