Tezgah Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

TEZGÂH
Bir tezgâh kurulmuş,
Hinlikle, öfkeyle
Yaralanmışım,
Diz kapaklarımda demli demli akan kan
Bir oyunun içine atılmışım,
Çıkamamaktayım,
Oyunun adı bilinmezlik
Hiçbir şeye kadir değilim
Her şeyden habersizim,
Yelkovan, akrebi kovalamakta
Yazgımdan kaçmaktayım,
Yazgım bana oyun kurmuş
Bir tezgâha getirilmişim,
Enginar gibi soyuldukça
Bitiyorum,
Zaman soyuyor beni
Hinlikle, dalkavukça
Siniyor üstüme tezgâh,
Bir tezgâh kurmuşlar bana
İçinde yavaş yavaş kayboluyorum,
Kırılgan, umutsuz
Direnişten sıkılmış bir yapıdayım
Yazmaktayım,
Belirsizliği!
Yazmaktayım,
Yazgımı,
Yazarım.

Tezgâh kurulmuş
Bozamamaktayım,
Belirsizlik tezgâhını
Kim bozar diye
Fıldır fıldır dolaşmaktayım.

Yırtıcı kuşların içinde
Yazgımın peşinden koşmaktayım,
Annemin duası, babamın gölgesi
Kaderin trafiğine takılı kalmış,
Çözemiyorum,
Çözülmesini bekliyorum,
Yazgımın beni bulmasını
Yakama yapışıp beni sirkelemesini
Geceleri güz aylarında
Bana tezgâh kurmayan zihnimden uzak
Telaşsız,
İhtirassız,
Bir gömlek giyip delice değil de
Aklı başında kaldırımlarda dolaşmak istiyorum.

Tezgâh,
Bozulmuşum
Yazgım bellidir artık
Tek belirsiz olan kaderdir.
O da Kadir olana kalmıştır…