Karanlık kısımlarımızı aşk sanıp yansıttığımız insanlar var hayatlarımızda
Gün ışıyıp aydınlandığımızda korkularla kalışımız,
Gölgesiz, yalnız, karmaşanın tam ortasında kendi başımıza duruşumuz var
İnsan aşk sanıyor işte iç dünyasının olgunlaşmamış taraflarını
Yansıdıkça karşıdan gözleri kamaştıkça kamaşıyor
Yaralanıyor, büyüyor o yaralarla zaman geçtikçe
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta