Temizlik Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Tertemizmiş Gibi

Birini hayatımdan çıkarmak…
yıllardır içinde yaşadığın evi, tek kelime etmeden terk etmek gibiydi.
Ne “hoşça kal” dedim,
ne geriye dönüp baktım.
Çünkü bazı evler artık ev değil,
mezar gibi kokar.

O evi boşalttım.
Perdelerini indirdim,
duvarlardaki resimleri söktüm —
çivileri bile çektim.
Senin asılı kaldığın ne varsa…
hepsini söküp attım.

Ve çıktım o evden.
Arkamdan kapıyı çekmedim bile.
Çünkü seninle kalan hiçbir şeyin
korunmaya değecek bir anlamı yoktu artık.

Bu temizlik,
toz almak değildi.
Tüm temeli söküp atmaktı.
Seninle kurduğum her şeyi —
susarak, titremeden,
ama sonsuza dek geride bırakarak
çürümeye terk ettim.

Şimdi başka bir ev kuruyorum.
İçinde sadece ben varım.
Senin adın geçmiyor.
Sesin hiç yankılanmıyor.

bana seni hatırlatan ne varsa —
bir bir mühürledim.

Sonra defter yapraklarını yırttım,
adını taşıyan her harfi
sessizce susturdum.

Kulaklarımı da kapattım…
çünkü bazı şarkılar seni çağırıyor,
ve ben artık hiçbir çağrıya cevap vermek istemiyorum.

Hatıraları aldım,
tozlu bir kutuya koydum.
Kutunun üstüne kocaman yazdım:
“Atılacaklar.”

Sana ait ne varsa
önce kalbimden çıkardım,
sonra hafızamdan.
Kokunu bıraktığın yastığı,
gülümsemeyi saklayan fotoğrafı…
hepsini attım.

Bir bakışını,
bir sesini,
bir gülüşünü…
unutulacaklar rafına kaldırdım.
Hiç tanışmamışız gibi,
hiç gülmemişiz,
hiç susmamışız gibi.

Ve inanmazsın belki,
ama içim ilk kez bu kadar sessiz.
Ne sitem var,
ne özlem.
Sadece derin bir iç çekiş
“iyi ki bitti” diyebilecek kadar büyümüşüm.

Bugün aynaya baktım.
Sen yoktun artık gözlerimde.
Kırgın değildim,
kırık da.

Ve inan,
bu kadar sessiz olması
hayatımda ilk kez
bana iyi geliyor.