Temennî Şiiri - Abdülkadir Irak

Esti rüzgâr, açtığım gam yelkeni
Faydasız, gitmekle bitmez mümteni
Yandı heyhât! Suyla boğdum gülşeni
Rıhtımından sâhilin gül istedim

Parlıyor yıldız yüzünden aydede
Hasta kalkan görmeyen göz âh ede
Afitâbın son tesellim sînede
Mâvisinden göklerin gül istedim

Belki ilk kez belki son bir bilmece
Sordu sandım uykudaydım dün gece
Kaybolan ben, düştüğüm aşk tek hece
Peşlerinden düşlerin gül istedim

Aldanışlar, son çıkışlar kümbeti
Ömrümün inkâr edilmez serveti
Târifim yok anlatılmaz âfeti
Hasretinden kalbimin gül istedim

Kör bıçaklar, kor alevler çemberi
Sahte yüzlerden kaçarken münzevî
Öyle ruhsuz sanki herkes terk yeri
Terk ederken solmadan gül istedim

Taştı deryam, yuttuğum dert selleri
Derdi toprak: "Özledim çok, gel geri"
Geçti artık gitse dönmez halberi
Arkasından toprağın gül istedim

Soldu gül, hâlâ adım Gümkerde mi?
Görmeyenler elvedâsız gitti mi?
Girye-meşhun olmamak hiç elde mi?
Son yaşından gözlerin gül istedim