Telim Ağlıyor Şiiri - Yavuz Değirmenci

Şeyda bülbül artık konma bağıma
Bağım viran oldu, gülüm ağlıyor
Temmuz’da kar yağdı gönül dağıma
Gayrı anlatamam dilim ağlıyor

Sevda kervanımı sende eğledim
Kendim dedim;kendi kendim dinledim
Dert ortağım saza halım söyledim
Mızrabı vurdukça telim ağlıyor

Bir garip yolcuyum dağlar başında
Hasret damla damla gözüm yaşında
Baykuşlar ötüşür mezar taşında
Kimse gelip geçmez yolum ağlıyor

DEĞİRMENCİ bakma elin sözüne
El dediğin üfler yürek közüne
Çok uğraştım değmez gözüm gözüne
Saramadım elim,kolum ağlıyor