Tek Kişilik Uyku Şiiri - Burcu Kırmızıgül

Tek kişilik uyku

Canım çok sıkkın, kalabalığa karışmalıyım. Biraz dolaş-
mak iyi gelecek sanırım. Dışarı çıkmalıyım bir an önce, fazla

özenmiyorum giyinirken. Mutlu olabileceğim şeylerle başlı-
yorum yalnızlığımı dindirmeye.

Yeni Camii’deyim, önündeyse bir sürü kuş. Satıcı kadından
bir avuç buğday alıyorum. Savuruyorum, her biri birbiriyle
aynı gibi olan güvercinlere. Aralarından birini seçiyorum ona
atıyorum en çok, sonra gözden kayboluyor. Dinginleşiyorum,
onlar doyarken, bir canlıyı beslemenin verdiği hazla, ben de
ruhumu doyuruyorum.

Bir bakıyorum Eminönü sabahı kadar kalabalığım, bir ba-
kıyorum gecesi gibi yalnız. Baharat kokan tezgâhlar burnum-
da tütüyor. Taze çekilmiş kahvenin baş döndüren kokusu,

“çiğ bile yiyebilirim” diyorum. Sırtımda, içi fazla kalabalık
olmayan bir çanta var. Kafam yalnızlıktan karışık. Baharın

boğmayan sıcağında Galata Köprüsü’ndeyim, biraz fıstık, bi-
raz bira.

Yağmur başlar belki, vapurda açık alanda otururum dö-
nerken, yüzümden yağar denize yağmur. Rimelim akar,

umursamam bile nasıl göründüğümü, gömleğim alabildiğine
yapışır.
Yaz gelince adaya giderim, Aya Yorgi’de bir mum kadar
dileğim olur. Zamanla kötü kokusuna da alışırım adanın.
Bir bisiklet kiralarım. Martıları da unutmam, ekmek atarım. Bostancı’dan balık alırım dönerken. Kaçlık rakı çözer ki

yalnızlığımı, yarım kalmış hikâyelerimi, sorarım ahbap edin-
diğim marketime, ona göre alırım şişemi, kaçlıksa işte. Kar-
nım doyar rakıydı, balıktı derken, biraz müzik de iyi gelir.

Gece oluyor yavaştan. Ama hâlâ gürültülü yaşıyor

insanlar. Vakti gelince de Kadıköy’de uyurum tek kişilik uy-
kumu. Sonra herkes gibi ben de devam ederim kaldığım yer-
den yaşamaya...