Tek başıma yapamıyorum Şiiri - Murat Ülkü

Beni bu hastalıktan kurtarabilir misiniz,
Yani onu aklımdan çıkarabilirmisiniz,
Yada çıkarmana yardım edebilir misiniz,
Ben tek başıma yapamıyorum...

Onsuz uzun geceler, birer işkence,
Hatıralar bir gòlge gibi, her an peşimde.
Ne yapsam olmuyor, gitmiyor o siluet,
Kalbim bir mezarlık sanki, her köşesi çürümüş ceset.

Biri el uzatsın bana, karanlıktan çekip çıkarsın,
Verin unutmanın iksirini, bitip bitip başlamasın,
Aklımın labirentinde o büsbütün kaybolsun,
Onun olduğu her an, ömrümde bitmez asla hüzün...

Belki kelimeler merhem olur yarama,
Belki bu şiir, bir son verir bu anansız acıma.
Silin o kara lekeleri, siz yeniden yazın beni,
Yeşersin yine yeniden bahçemin umut çiçekleri...

Artık suskunluğumun sesi duyulmalı,
Bu yangın içimde yavaş yavaş soğumalı.
Hatıraların gölgesi yavaş yavað silinmeli,
Benim için bu hayata yeni bir sayfa açılmalı...

Sanki kalbimde bu sızı hep kalacak gibi,
O güzel günlerin hayali, hep peşimden gelecek gibi.
Acıtsa da, zor olsa da, kabullenmek gerek belki,
Gözyaşlarımla sulanmalı belki de bu hüzün çiçeği...

Geleceğe dönmeli yüzüm belki umutla ayağa kalkarak,
Geçmişin zincirlerini kırmalıyım, tüm geçmişi yakarak,
Bu şiir bir veda olsun eski acılara, eski yaralara,
Yüreğimi ısıtan sıcacık yeni baharlara...