Taştan heykel Şiiri - Adem Eminoğlu

Taştan Heykel

Öykü olsan ne yazar,
Roman olsan ne...
Türkü olup çağlayıp coşsan,
Şiir olup, yürek yaksan ne...
Kim okur, kim anlar, kim dinler gerçek bir hisle...

Gönül suskun bugün,
Her söz yarım kalıyor, kelimeler eksik satırlarda...
Gönül suskun…

Taştan bir heykele anlatıyorum seni...

Beni ben yapan ne varsa, yok ettim...
Zamanın dili olsa da konuşsa...
Hasret bile küsmüş bana, suskun şimdi...

Kalkıp gidiyorum usulca, saatlerdir oturduğum banktan...
Rüzgâr bile aldırmıyor gidişime...
Yaslanmalık bir omuz ararken geceye,
Karanlık bile sarılmıyor, örtmüyor bedenimi...

Varsın hikâyem okunmasın,
Romanım yarım kalsın.
Ben yine de yazacağım seni,
Bir şiirin devrik cümlelerinde saklayacağım...

…

Bir şiirin devrik cümlelerinde sen olacaksın...
Ne zaman biri “aşk” dese, içimden sen geçeceksin.
Gözümle değil, hatıranla bakacağım aynalara.
Sesini duymadığım halde
Kulaklarımda yankılanacak yıllarca…

Hiç gitmedi ki, diyeceğim herkese
Adını anmak bile, ihanet gibi kendime.
Küllerimle ısıtacağım soğuyan ellerimi,
Ve her kış, seni beklediğim o durakta..
Bir adım daha yaklaşacağım vuslata...
Yaslanmalık bir omuz bulamasam da hâlâ.

Herkes başka mevsimlerden bahsederken,
Ben hep aynı Eylül’de kalacağım.
Veda eder gibi geçeceğim sokaklardan,
Seni ilk gördüğüm o sabahın
Büyüsü takılı kalacak adımlarımda…

Bana neden sustuğumu sorarlarsa..
“Ben, birini çok sevdim.” diyeceğim sadece.
O kadar sessiz, o kadar kırık...
Ve sen o kadar habersiz kalacaksın,
Bir ömrün, yazılmamış son cümlesinden...

Eminoğlu / Kırımlıoğlu