Taşralı Kız Şiiri - Murat Doludizgin

Taşradan bir kız geldi, o kadar masum ve saf.
Konuşmaya utanır, bakardı; tuhaf, tuhaf.

Sadeydi, çekiciydi; Allah’tan güzelliği
Hanım, hanımcık idi; bu onun, özelliği.

Gördü şu İstanbul’u; düştü onun, çarkına
O nasıl yaşantıymış; hemen vardı, farkına.

Yazmasını çıkardı; önce saçını açtı
Türlü kokular sürdü; etrafa koku saçtı.

Artık zamanı geldi; gül dudağı boyadı
Eteklerim çok uzun; mini, diye dayadı.

O da bazı gençlerle; başladı eğlenmeye
Sıkıldığı zaman da; başlardı söylenmeye.

Hayatı çok değişti; yalana da başladı
Onu tanıyanlarsa; arada bir taşladı.

Çalıştı orda, burda; bir şey beğenmez oldu
O bizim taşralıya; taşralı denmez oldu.

Babası zengin dedi; birine taktı nişan
Yüzüğü de atınca, ailesi perişan.

Akşamları geç geldi; diskotek, bara gitti
Uzun süren bu yaşam; onu batağa itti.

O güzelim taşralı; oldu hayat kadını
Tanımasınlar diye; değiştirdi adını.

Zavallı ana, baba; kederinden öldüler
Dostları üzüldüler; düşmanları güldüler.

Şimdi o; ayyaş, sarhoş; konuşurken tekliyor
Pavyonlardan birinde; tuvaleti bekliyor.