Taşın Kalbini Çözen Şiiri - Hatice Güzen

Bir söz düşer dudaklarından
rüzgâr susar
içindeki çocuk
kendi gülüşünü duyar
çatlamış duvarlarda
sarmaşık, dua gibi yürür

gözlerin
taşların iç sesi olur
bir bakışın
toprağa eski ismini fısıldar
saklı su
dağın nabzında uyanır

ellerin
bir acının alnına dokunur
kırılganlığına değil
köküne iner
çatlağından
yeni bir zaman yeşerir

sözlerin
dünyayı iyileştirir
bir damla olur
yarığa düşer
orada
bir çiçek kendini hatırlar

gölge senden çekilir
karanlık
kendi suretinden utanır
sen yürüdükçe
ışık
nerede duracağını bilir

sen
sessiz kudretin adısın
görünmeden eğip bükersin zamanı
bir kelebek
kanadındaki sırrı
senden öğrendiğini unutmaz

dünya
bir kelimeni duyar
susar
sende
yeniden başlar

Hatice GÜZEN