Taşıdığım Şeyin Adı Yok

Ben kendimi yüksek sesle anlatmadım hiç,
çünkü bazı hayatlar
bağırınca eksiliyor.
Ben sustukça ağırlaştım,
ağırlaştıkça yerimde derinleştim.

Bir çocuğun omzuna erken konan el gibi
sorumluluk tanıdı beni önce,
oyun çağında beklemeyi,
kaçmak çağında kalmayı öğrendim.
Kimseye sitem etmedim,
çünkü yük, seçilmez;
yük, taşınır.

İçimde bir yol var,
haritası çizilmemiş,
üzerinden çok geçen ama
kimsenin durup bakmadığı.
Orada yürürüm ben,
kendimle konuşarak,
kendimi ikna ederek,
kendimi bazen affetmeyerek.

Zaman beni yormadı aslında,
insanlar yoruldu.
Sözler, niyetinden koptu,
bakışlar yarım kaldı.
Ben tamamladım eksik bırakılanı,
kimse fark etmeden,
fark edilmemeyi göze alarak.

Bir şeylere inanmakla
bir şeyleri kabullenmek arasındaki
ince çizgide yaşadım.
Ne kör bir umut oldum,
ne de küskün bir inkâr.
Sabır dedikleri şey
benim içimde
sessiz bir dirençti.

Bazen bir dağın gölgesiydim,
bazen rüzgârın kendisi.
Ama hiçbir zaman
başkasının gölgesinde
serinlemedim.
Gücümü sergilemedim,
çünkü gösterilen güç
en çabuk tükenenidir.

Kalbim kalabalıktı,
ama kapısı dardı.
Herkes giremezdi,
giren de kolay çıkamazdı.
Sevdiklerimi tutmadım,
ama düşerken de
arkalarından bakmadım.

İçimde eski zamanlardan kalma
bir adalet duygusu var;
her şeyin bedeli ödendiğinde
dengeye kavuşacağına inanır.
Bu yüzden acelem yok,
intikamla işim hiç olmadı.
Zaman, benim adıma
konuşmayı bilir.

Bazen gecenin tam ortasında
kendime rastladım,
ayna yoktu,
ama yüzüm tanıdıktı.
“Dayandın” dedim,
başka bir şey demedim.
Bazı övgüler
sadece insanın kendine
fısıldanır.

Yoruldum elbette,
ama bırakmak
bana göre bir fiil değildi.
Yürümeye devam ettim,
çünkü durmak
daha ağır gelirdi.
Ben yolun sonunda değil,
yolun kendisinde anlam buldum.

Şimdi hâlâ buradayım,
sessiz, sağlam,
fazla konuşmadan.
Ne olduğumu anlatmam,
olanlar anlatır.
Ben kendimi yazmadım hayata,
hayat beni
satır aralarına gizledi.

Ve eğer bir gün sorarlarsa
“Sen ne taşıdın bu kadar yıl?” diye,
gülümserim.
Çünkü bazı yüklerin
adı olmaz,
ama insanı
insan yapan da
onlardır.