Taş kalpli Şiiri - Poyraz Can

Beni hiç sevmedin değil mi?
Yani öylesine dinledin hep içimi…
Ama hiçbir kelimemi içine almadın,
hiçbir sessizliğime kulak vermedin.
Ben sustukça sen gittin,
ben bekledikçe sen yok oldun.
Ve ben,
senin uğramadığın dualarda
kendime yer aradım.

Beni hiç sevmedin değil mi?
Bir gün bile “O olmasa ne yaparım?” demedin.
Ben sen olmadan
ne yapacağımı yıllardır bilmiyorum.
Her sabah adını sayıklayarak uyanıyorum
ama senin için
gün hiç başlamıyor bende.

Beni hiç sevmedin değil mi?
Yani gülüşümdeki kırıkları fark ettin ama
el uzatmadın.
Ağlayışımı gördün, neden niye sormadın.
Ben artık içimden ağlıyorum, sen görme diye.
İçimi kanatarak, paramparça ederek ağliyorum.

Hatırlıyor musun…
Sana yazdığım bir cümlede
“Kal” dedim sadece.
Sen, kalmak yerine, kaçmayı seçtin.
Oysa ben
bütün hayatımı o cümleye sığdırmıştım.
Senin için bir kaçış,
Benim içinse bir bekleyişti.

Sahi....
Beni hiç sevmedin değil mi?
Çünkü sevseydin,
bu kadar rahat susamazdın.
Sevseydin,
bir vedaya bu kadar cümle kuramazdın.
Sevseydin…
beni değil, kalmayı seçerdin.

Sen gittin.
Ama ben hâlâ aynı yerdeyim:
Sana ilk “merhaba” dediğim cümlenin içinde,
bir harf kadar yorgun,
bir hece kadar eksik…

Beni hiç sevmedin değil mi?
Bunu artık anlıyorum.
Çünkü seven insan,
birini ardında bu kadar
sessiz, bu kadar bitik
bırakmazdı. Bırakamazdı.
Kimse sevdiğine bu kadar kıyamazdı.

Yine de sana kızmıyorum.
Çünkü seni sevmek,
bir suçsa eğer,
ben o cezayı
güllüşünle kabul ettim.

Ve şimdi
bu şiiri yazarken yine sana sığınıyorum.
Oysa sen artık
benim bile olmadığım bir geçmişsin.